24 de decembro de 2007

PAISAXE DE OUTONO

Sei do privilexio de vivir nun país onde abundan as paisaxes dignas de ser pintadas por un artista sensible e capaz. E consciente desa vantaxe percorro o territorio tratando de aprehender a beleza cíclica das estacións.
Sei tamén da inconsciencia humana que en reiteradas accións irreflexivas segue a depredar paisaxe, natureza, beleza..
Un gran non fai celeiro pero axuda ao seu compañeiro. Ao recoller isto aquí quero poñer un gran nesa tarefa común que nos corresponde de legar o territorio que recibimos en condicións dignas ás xeracións que nos sucedan. Por obriga, por solidariedade e por sabedoría.

7 comentarios:

  1. Pois apúntame para facer morico de area, que eu concordo nas tuas reflexións.

    Bo Nadal

    (Pois a ver logo se hai xeito de contactares nestas días. Xa sabes como atoparme)

    ResponderEliminar
  2. Si, aí tes razon. Moi boas festas. Moitos saaudos

    ResponderEliminar
  3. Busto, sabes o que? Xa telño a zanfona na casa, ao final miña nai mercouma. Estou moi contenta.

    ResponderEliminar
  4. Este comentario foi eliminado polo autor.

    ResponderEliminar
  5. Non hai obra de arte que me conmova da maneira que o fan as paisaxes. diante de algunhas venme a cabeza a canción esa de what a wonderfull world, (que non a podo disfrutar normalmente porque se me recordan tantas maldades inxustizas dores mortes e penas...) pero diante de algunha paisaxe esquéceme esa realidade paralela e centrome na beleza que teño diante, e entón sí que me emociono, e sei que son parte do entorno, xa son árbore ou pedra, ou folliña da silveira, i é cando menos soa me sinto porque son parte de todo.

    ResponderEliminar
  6. uaaaaaaauuu

    parece un cadro de monet, pero mellor aínda, pódese brincar por el

    ResponderEliminar