17 de xuño de 2009

alamBIKE NO CABO DO MUNDO

“Sempre andas co raio do macuto ás costas, non descansas, bo castigo tés, se algún traballo hai no mundo, o de viaxar é un, está escrito, por iso te trae o mundo así, de dornas para piornas, escarallado, andando dun sitio para outro, andando por aí adiante, vas para os infernos, o mellor é estar calado que despois veñen as guerras civís e matan ós que andan investigando.
O que vale é ter o pico calado. Sempre humildes, deica a fin da vida. Deica a morte non protestar. Ó boi escornón nunca lle faltou cornada. Por moito que bailen, os mandos mandan e mandarán. Se o río corre
para baixo, déixao correr.”
EMILIO ARAÚXO
(recollido por Xabier Quiroga en Cinsa do vento. Libro da Ribeira Sacra).

O pasado domingo, varios cicloturistas do alamBIKE percorremos as terras de Chantada e O Saviñao deica o Cabo do Mundo, esa terra que o Miño cingue cunha rexa aperta de auga vagarosa.
Levounos alí a ilusión e coñecemento do amigo e compañeiro Xabier Quiroga.
Partimos de San Fiz (Chantada). Os últimos heroes do maquis protagonizaron o miolo da ruta.
Velaquí na foto pequena o nicho onde repousan á par un obreiro do encoro de Belesar e o guerrilleiro Xosé Castro Veiga, O Piloto, no cemiterio de San Fiz.
Nas abas do castro de San Fiz, os nosos vehículos compoñían unha estampa harmoniosa baixo a sombra dos castiñeiros.
Chegar á igrexa románica de Pesqueiras por camiños empinados era un obxectivo que implicaba empaparse da vizosidade da paisaxe e bicar o chan nun compromiso telúrico coa terra. Aquí lembreime necesariamente do amigo Manolo Regal, natural desta parroquia chantadina.

Quixemos retratarnos na Pena do Abeado, refuxio do fuxido "O Paul Newman" de Escairón. Antes de construír a presa de Belesar encontrou neste enorme penedo unha coviña protexida pola mole granítica, onde facer noite e gardarse das olladas dos gardas que o perseguían.
Preto de Santo Estevo de Ribas de Miño, unha dura subida foi compensada coa arquitectura da Abadía.
O grupo dividiuse na baixada dos Cóbados de Belesar, por mor da dificultade. Os que fomos por Mourelos recibimos a gratificación das vistas sobre o encoro de Os Peares. Pincelo, a aldea que ollamos mirándose no espello miñoto, ten un nome ben apropiado. Semella saída do pincel dun acuarelista.
O Cabo do Mundo é un mundo de contrastes. Encostas abruptas e doces cereixas. Afastamento, incomunicación e todo o agarimo da paisaxe exuberante.
A xornada tivo todos os ingredientes que se lle poden requerir a unha excursión ciclista: esforzo, suor, natureza, arte, historia, montaña, ribeira, gastronomía, río de augas gordas... cansazo e alegría.

Ningún comentario:

Publicar un comentario