PENSAMENTOS

A estas flores tan fermosas e coridas chámanlles pensamentos (Viola tricolor). Atopei con elas nese deambular constante  pola nosa terra e pasmei ante a súa evidente beleza. E inmediatamente, nunha sinxela asociación de ideas e de contrastes, matinei noutros pensamentos, que me levaron aos problemas que máis nos acucian no próximo e no distante.

Os pensamentos viñan cargados de preguntas ao chou e  quedaban no aire sen respostas apuradas:

Como frear o despoboamento que asola o rural?

Por que neste noso país non hai máis emprendedores?

É tan utópico o cooperativismo para botar a andar un proxecto?

Son os políticos tan nefastos como os percibimos?

A corrupción é xa  un mal endémico contra o que nada podemos?

Serán prescindibles as bibliotecas?

Como é posible que Agolada encabece a lista dos concellos onde máis lumes houbo no 2011 e a do municipio con maior perda de poboación en termos porcentuais de toda Galicia?

Conseguiremos superar as dificultades só coa maledicencia e os rancores moitas veces asentados na soberbia, na prepotencia, na envexa, no individualismo?

A onde conduce a desunión?

Bares, 32 - Bibliotecas, 0. Gañaremos así as Euro"copas"?

Hai dúas maneiras de abordar as feridas: tratar de curalas ou furgar nelas e que sigan deitando sangue. Desde logo, non me gusta furgar nas feridas. Gustaríame aportar solucións poñendo unha miga de optimismo. A inacción só conduce ao abismo. A unión creo que pode actuar como o mellor remedio. Xuntarse, sentarse, pensar, razoar, deliberar, buscar solucións. Nós. Para nós. Sen esperar aos de fóra. Os nosos problemas tócanos a nós resolvelos.

Dei volta para a casa e continuaban os pensamentos...