Outro testemuño dos sentimentos relixiosos podía verse nos santuarios. Aínda que todas as parroquias tiñan o seu patrón coa correspondente festividade, non todos os patróns tiñan a mesma aceptación nin igual concorrencia o día da súa festa: tradicionalmente, a algunha festa relixiosa
A cada santo atribuíaselle o ser avogado de algo, é dicir, defensor contra determinados males. Nos arredores de Vilariño os santuarios máis coñecidos eran os da Nosa Señora do Corpiño (Lalín) e A Nosa Señora do Rendal (Arzúa - A Coruña). Á primeira dábaselle poder na curación de enfermidades da mente, por iso contábase que peregrinaban alí persoas con algún familiar que supoñían endemoñado; a estes enfermos mantíñanos dentro da igrexa, ás veces pola forza, por iso era frecuente oílos berrar na misa.
A miña avoa, con todo, sentía maior devoción pola outra virxe, a do Rendal, onde ía todos os anos. Adoitaban saír a véspera pola mañá e camiñar ata ben entrada a tarde (había quen, cumprindo unha oferta, ata facía o traxecto descalzo). Na pequena aldea onde se achaba o santuario, os romeus tiñan que acomodarse para pasar a noite nun establo, no que previamente o dono lles botara unha boa capa de palla. No día principal da festa volverían madrugar, para asistir a varias misas, sempre con actitude piadosa; moitos ofrecerían distintos donativos para a Igrexa: animais, candeas, así como diñeiro en efectivo, co encargo de que se celebrasen misas.
Fóra, un gran bulicio de xente de todas as idades: uns entraban no templo e outros saían, algúns sentábanse a descansar, outros compraban algo do que se ofrecía, preferentemente rosquillas e outros comestibles, nos abundantes tenderetes; e despois do mediodía, cada un coa súa familia ou achegados, dispoñeríase a estender o mantel e comer de campo.Á volta xa ninguén regresaba a pé, senón nuns vellos autobuses nos que non había posibilidade de acomodar a todos, polo que se permitía que algúns homes e nenos viaxasen montados no teito do autobús: eu tamén o fixen algunha vez xunto ao meu avó, viaxe que, malia a pouca velocidade e de que nos agarrabamos á barandilla de protección que levaban encima os autocares, resultaba perigoso.
O terceiro acto de tipo espiritual que merece destacarse é a Misión. Neste caso, o significado da palabra pode inducirnos a erro, pois non se trataba dunha acción encamiñada á conversión de infieis, senón dirixida a quen xa cumprían fielmente coas súas obrigacións relixiosas.
A misión era organizada na parroquia por unha ou varias familias que corrían cos gastos; o programa das distintas prácticas piadosas estaba dirixido por dous frades (xesuítas, franciscanos ou doutra orde). Polas mañás na igrexa rezábase o rosario, celebrábase a misa e un dos frades
Falaban desde un púlpito de madeira, con voz potente; cando trataban cuestións trascendentais como a morte, as súas frases resoaban con máis forza e quedaban gravadas especialmente; o auditorio quedaba atónito, e, a miúdo, incluso a meditación resultaba traumática, porque non era fácil asimilar moitas das ideas que o predicador expoñía en ton amenazante.
Quedaba unha constancia externa da misión nunha cruz branca, de mármore, en que se gravaban as datas de celebración, e que se fixaba na fachada da igrexa; pero podíase constatar tamén que a procesión perduraba por dentro, e que varias pasaxes dos sermóns do frade repercutían no afianzamento das ideas e nas condutas relixiosas de moitos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario