ANTONIO DE PAMBRE

O arquivo fotográfico de Manuel Galego permítenos aos agoladeses rescatar ese espazo que o tempo vai borrando da memoria e consegue restaurar con fidelidade un anaco da nosa pequena historia. A ese proceso de restauración gráfica podemos asignar esta imaxe. Para recuperar a fisionomía barbuda e entrañable de Antonio de Pambre, un mendigo de andar polas portas. Gustaríame tamén poder recuperar algo máis da biografía de Antonio, saber do porqué da súa mendicidade e da súa vida errante.
Antonio de Pambre era un dos mendigos que percorrían o territorio aqualatense a mediados do pasado século, chamando nas portas para solicitar sustento e pousada. Consciente sempre do seu deficiente aseo, declinaba frecuentemente calquera invitación a comer na cociña e facíao habitualmente no exterior das casas. Para dormir pedía ser acollido nas palleiras. E así andaba de aldea en aldea nun ciclo permanente pola bisbarra da Ulloa e Agolada, portando ao lombo un  saco grande no que gardaba as súas poucas pertenzas. Camiñaba amparándose nun enorme pao, que usaba como apoio e que podía brandir como arma fronte ás mandas de cans ou fronte a calquera outra ameaza.
Lembro o seu falar lento e tranquilo e a súa voz grave e resignada. Sempre agradecía a dádiva e era amable cos rapaces, a non ser cos que ousaban molestalo. Con todo iso, lembro ter escoitado algunha vez   invocar a súa presenza para ameazar a algún neno díscolo, un certo xeito de "home do saco" (o seu aspecto barbado, a ampla boina que o cubría, o desaliño indumentario e o enorme saco que levaba... invitaban a esta consideración) , algo que visto desde a perspectiva actual xulgo como inxusta para el.
Antonio era de Pambre (Palas de Rei), como expresa o seu apelativo. Sen saber a verdade dos motivos que o levaron á mendicidade, sempre escoitei dicir que comezara a pedir polas aldeas despois de facer as partillas cos seus irmáns, os cales seica foran moi inxustos con el e o deixaran case sen nada. A partir dese feito parece ser que quedou moi doído e trastornado e non encontrou outra saída á súa vida.
Descoñezo tamén a fin dos seus días e as circunstancias do seu óbito. Recuperar hoxe esta imaxe, que lle sacou moi atinadamente Manuel Galego Iglesias, poder traer a Antonio de Pambre a esta fiestra, reconfórtame especialmente porque a súa triste biografía adulta ben merece ser compensada con este recordo, co meu recordo de terlle levado unha cunca de caldo quente e unha rebanda de pan con carne ou chourizo.