.jpg)
Como colofón e despedida deste ano 2009 traio estas dúas imaxes que xenerosamente me aportou Santiago López Faílde, veciño de Friufe afincado en A Coruña e lector deste blog. As fotografías son da década dos 60 do pasado século e recollen o momento de medar na eira da casa de Faílde de Friufe. Pertencen ao álbum da casa de Cambote. Coa mesma xenerosidade con que me foron ofrecidas así volas transmito.
O 13 de setembro do presente ano visitei a exposición de Ruth Matilda Anderson no Centro Social de Caixa Galicia en Lugo. O 5 de decembro achegueime aos Cantóns de A Coruña para remirar no centro homónimo a mesma exposición ampliada. Gocei de cada imaxe, retallos de historia, etnografía e antropoloxía. Idéntica sensación experimento coa contemplación destas escenas que me foron ben familiares antano e que hoxe xa quedan arrecantadas na arca da memoria.
Descoñezo quen foi o fotógrafo, pero iso non empece ren para afirmar que en calidade, oportunidade, composición e costumismo, acade cotas comparables ás da citada fotógrafa americana, que fora comisionada por The Hispanic Society of America para estudar a través da fotografía a cultura galega e a extremeña nos anos 1924, 1925 e 1926.
A maioría dos lectores coñecen o verbo medar. Por se houbese alguén aínda moi xoven que descoñecese este verbo e o labor que designa, recollo do dicionario o seguinte: MEDAR: "Colocar unha cousa en medas". MEDA: Morea de forma cónica, máis aplanada cós palleiros, que se forma pola acumulación ordenada de feixes (monllos/mollos) de centeo, trigo, millo, herba, etc. 
P.D. Hoxe, 12 de outubro de 2010, veño de saber o nome do autor destas imaxes: Jesús Faílde Oro, de 74 anos e oriúndo de Friufe. Coa noticia tamén me chegou a promesa de máis fotos do mesmo autor. Déixolle aquí as grazas anticipadas.
Magníficas imaxes que dan testemuña dunha realidade non tan lonxana no tempo (aínda que agora o pareza...).
ResponderEliminarQue o 2010 sexa un ano de tranquilidades e de disfrutes do traballo ben feito. Moita ledicia e despedir ben este ano nove que remata xa.
Unha aperta
Isto faime recordar o bencelleiro de corno de cervo cos que eu bencellaba os monllos, coas mans ensanguentadas e os pantalóns mollados pola suor nos días da corta do trigo, aquel bencelleiro de corno do último cervo cazado nas ribeiras do Ulla aínda o conservo como a arma asasina da miña xuventude, alí anqueles sucos ateigados de xaramagos e encharcados da suor e bágoas quedaron enterrados os sufrires dun tempo pasado moi romántico pero moi amolado.
ResponderEliminarvaia,
ResponderEliminaro comentario do anónimo anterior,
e para non perder unha coma.
qué pena,
non poder ver ese bencelleiro...
Gostaríame poder contactar con vostede a través de correo electrónico por estas fotos e outras que podo aportarlle.
ResponderEliminarA miña dirección de correo é: jesusfailde@gmail.com.
Un saúdo.