O último sábado de xullo andei a pasear as terras que beirean o Ulla, onde o río vai fachendoso de augas gordas e fecundas. No regreso impoñíase a subida á Serra de Agra. Unha parada para tomar folgos e de paso esta estampa co sol tras dos nubeiros asomando entre o esquelete dun piñeiro vítima dos lumes. Ao fondo no val, a impronta da auga rompe a monotonía con que as sombras ían vestindo as ribeiras. Ribadulla e Visantoña, en Santiso, do outro lado do río, son case imperceptibles.O horizonte aparece cuberto cunha espesa brétema que cubría boa parte da provincia coruñesa. É o lindeiro que marcan as isobaras e isotermas nunha constante que se repite ao longo do ano.
Fermosa fotografía que me trae recordos imborrables nestes tráxicos días para mín. Estas augas son o meu fogar. Entrámbalas marxes do río, agora encoro, discorreu a miña vida: a familia, os estudos, os días de troula,.... Tamén nestas augas aniñan ao longo do ano moitas especies de aves entre elas teño visto grullas, cigoñas,... e no regueiro da Retorta, xusto nunha curva moi poronunciada da estrada pasado o Marquesado cara Agra, aniñan moitos parrulos. E moi fermoso velos nadar a calquer hora do día pero o mellor é pola mañá.
ResponderEliminarEn fín un río cheo de vida.
saúdos
Xosé Ramón Blanco.