PAXAROS

Foi no comezo deste outono. Os paxaros congregados en concello aconsellábanse no sereno equilibrio dos arames. Era na véspera do gran éxodo meridional.
Ao tomar esta foto necesariamente acudiume á memoria a fraga de Cecebre e o gran bosque animado de Wenceslao Fernández Flórez. Que pensarán os paxaros deste poste de longas polas metálicas? E das tarabelas do Farelo? Ao velos aí arriba pousados entendín por que agora os paxaros non temen aos espantallos. Postes e tarabelas son espantallos maiúsculos que terman do noso tinglado eléctrico, do mesmo que lle dá vida e enerxía a este aparello que me permite comunicarme coa xente próxima e coa que habita en lugares ignotos e apartados. E os paxaros aí pousados na altura, dominando as panorámicas e os horizontes, tranquilos na seguridade de non saberse ao alcance de moitos depredadores. Mellor aí ca no chan. Non, non temen aos postes nin aos tendidos eléctricos, nin aos miles de voltios que por eles circulan. Os aeroxeradores son outra historia xa contada e calculada. Seica unha desgraza para as aves, que desafían a estes xigantes con espírito quixotesco e suicida.