Cando as sombras cubran escumas e cristais e as ninfas reclamen a luz do cénit, mandará no ceo un sol irisado de luces e ouros. A primavera entón xa terá cumprido e as follas e as flores vestirán a paisaxe con vivas colores.
(Na foto, paisaxe primaveral no río Arnego, preto da ponte medieval de Vilariño)
Esta fermosa paisaxe trouxo á miña memoria uns versos de Rosalía (en castelán). Ela tamén cantaba á primavera:
ResponderEliminar"Dicen que no hablan las plantas, ni las fuentes, ni los pájaros,
ni el onda con sus rumores,
ni con su brillo los astros,
lo dicen, pero no es cierto,
pues siempre cuando yo paso,
de mí murmuran y exclaman:
-Ahí va la loca soñando
con la eterna primavera de la vida
y de los campos, (...)
Astros, fuentes y flores,
no murmuréis de mis sueños,
sin ellos,¿cómo admiraros
ni cómo vivir sin ellos?"
Rosalía de Castro
"En las orillas del Sar"
Saúdos. Isabel.