FONDO DE BRÁNTEGA

Non pretendo convencer a ninguén de nada. Este blog é unha maneira de encher horas vespertinas a soas co teclado. Nada de dogmas nin de teorías. Coa convicción de que os que o ledes vides aquí voluntariamente porque tedes a chave que vos abre esta xanela e de que a ninguén obriga. Non é o mesmo que o que compra un xornal e espera recibir a cambio a xusta compensación polo prezo que paga. Pois ben aquí nin se vende nin se compra, eu escribo e vós ledes na confianza de que vos poida ofrecer algo do voso interese. Non sempre consigo ese interese. A veces meto entradas intrascendentes que pretenden completar contidos anque non teñan relevo suficiente para se converter en noticiable. Velaquí unha destas últimas.
Sinto que a foto non lle faga xustiza á paisaxe. Hai uns días recollía esta imaxe en Brántega, ollando cara o canón do Arnego. Ao fondo está a Vultureira e o Coto de Santoandré. Cando fixen a foto pensaba na sorte de vivir nun lugar de tantas paisaxes privilexiadas e simultaneamente velou esa felicidade o sentimento de tristeza polo despoboamento. Hai cen anos , nunhas condicións miserables comparadas coas de hoxe, as aldeas eran un rebulicio de xente. Produciuse a gran paradoxa: fixemos mellores vías para acceder ás aldeas, dotámolas de máis servizos e o efecto conseguido foi o contrario. As vías de entrada quedáronse principalmente en vías de saída, de fuxida, de desbandada, de deserción. E por encima a outra deserción: desertamos de ter fillos.
Os territorios son para habitar, poden ter excelentes paisaxes, pero ningunha paisaxe poderá igualar a alegría da xente nos traballos colectivos, nos rueiros, nos camiños, nas festas, nas tabernas... E dicindo isto acode á miña mente un poema de Celso Emilio Ferreiro que xa citei en público nunha mesa redonda e que volvo a plasmar aquí porque recolle o espírito do que acabo de expoñer.

Limiar

A xeito de S.O.S

falo na madrugada:

Pechai tódalas portas

e que xa ninguén saia.

Sin a seiva nutricia

esmorecen as gallas.

Arbre antigo, Galicia,

fendérono ás machadas.

Unha ponla no mundo,

outra ponla na casa.

A ponla de alén mar

é soio unha metáfora.

O povo quere terra

como Anteo na fábula.

A terra quere povo

para ser fecundada.

Nunca virá de fora

remedio ou esperanza.

Si o noso povo morre

quedámonos sin patria,

pois patria e povo son

o mesmo en dúas palabras.

Pechai tódalas portas

e que xa ninguén saia.