Hoxe, 2 de febreiro, é o día da Candeloria. Pola Candeloria metade do inverno vai fóra. Que neve, que deixe de nevar a metade do inverno está por pasar. O certo é que o día tivo un aspecto amigable desde a primeira luz, cun coitelo de frío cravado na pel. Circunstancias mecánicas da miña montura de pedais leváronme a terras de Melide e aproveitei a ocasión para facer unha ruta circular que incluíu un anaco do Camiño de Santiago, que xa me era coñecido e de permanente e grata lembranza.
O resto do percorrido foi unha descuberta da que vos darei noticia en posteriores entradas. Hoxe prefiro renderlle o meu tributo a esta Vía Xacobea, Patrimonio da Humanidade, á beira da cal tiven a sorte de vivir sete anos consecutivos, en dous lugares diferentes.
Saberse neste itinerario, a pincipal vía de cultura de Europa desde os tempos de Aymerich Picaud, é un privilexio. En sete quilómetros de Camiño non atopei ningún peregrino que ousase desafiar os rigores de febreiro. Caso insólito. Iso permitiume determe nas paisaxes e nas aldeas con máis atención. Tiven momentos para marabillarme e outros para a desilusión, polos descoidos e por determinadas construcións que afean a enxebreza dun camiño que alberga tanta historia. 
Leboreiro e Furelos son dúas aldeas de Melide dignas de moita atención e máis coidados ca os xa executados no pasado. Iso debería implicar a concienciación da poboación e unha financiación de apoio por parte das administracións para que eliminasen patoloxías arquitectónicas e se animasen nos labores de restauración dos edificios antigos. O Camiño é un xardín, as árbores van tomando corpo e súmanlle densidade á paisaxe, alí onde non se ve alterada por naves industriais ou por paradigmas do feísmo.
Nas fotos xulgaredes algúns dos tramos que manteñen a dignidade impecable.
detivenme en cada fotografía, para verlle ben cada cousiña, e só me faltaba respirar o ar frío. Pegáronme ganas de chorar, que me emocionei e todo.
ResponderEliminarE tanto que eses anacos de camiño manteñen a dignidade impecable!, é como se foran hai mais de cen anos... a seguir con os balados e as nosas propias divisións no campo... A administración debería aportar axudas para conseguir manter, por o menos unha via coma esta, alonxada de construcións que non van coa armonía do entorno.
mmm "armonía" leva h en galego ¿non si?. Xa que abrin outra vez o comentario, queríache preguntar se podo dispoñer dalgunha desas fotografías para ensinar por ahi, non terán copy right ou raios deses :-)
ResponderEliminarNon coñezo os lugares que amosas nesas fotos que tanto emocionaron a Zeltia. Son ben agradables, certamente; e dende logo percíbense moi "nosas".
ResponderEliminarUnha aperta
Onte foi un día marabilloso para perderse por eses camiños carregados de historia, tradición e fermosura.
ResponderEliminarEu adiqueino a participar no entruido.
Un saúdo.
Zeltia: Grazas polas túas emocións. Cada vez que poño fotos son para que vos marabilledes coa paisaxes e que dispoñades delas.
ResponderEliminarChousa: Estes lugares están moi fáciles de localizar, concretamente estas fotos corresponden ao tramo que hai entre Leboreiro e o Parque Industrial de Melide, un tramo de dous quilómetros que corre paralelo á estrada que une Melide e Palas de Rei.
Paideleo: Un sábado de entroido e con bo tempo dá para moito. Sorprendeume a orixinalidade que tedes no Porriño co xogo das olas. Iso tamén é historia e tradición.
Apertas para todos vós.
Ben fermosas as fotos. Pasa tantas veces, eso de percorrer camiños nos que non reparas... ata que os ves retratados no blog do Busto.
ResponderEliminarApertas