Aquel físico limitado víase compensado pola afabilidade e optimismo que derramaba no seu redor. Era falangueiro e mañoso e gañaba a vida compoñendo paraugas, botándolle remendos a zocos e potas, arranxando mecheiros, afiando coitelos e tesoiras...
Para camiñar andaba anicado e apoiábase en pés e mans, o cal lle dificultaba moito a locomoción. Unha súa irmá xestionoulle en Cáritas a moto-triciclo que mostra orgulloso na foto. O día do estreno houbo de esnafrarse con ela contra un muro, pero cando xa a gobernaba mellor acudiu con ela a Agolada e foi o centro de atención da maioría dos veciños. Era motivo abondo para facer a foto que aquí vos deixo, cedida por algún veciño de Agolada. Xa non me lembro quen foi.
Coa súa moto percorreu carreiros de ledicia entre A Costa e Agolada cando aínda ninguén falaba de barreiras arquitectónicas. E a vida sorriulle uns poucos anos máis. Morreu novo, enfermo, na súa casa natal.
Esta lembranza quere corresponder á camaradería que gastou cos nenos que admirabamos o seu traballo mentres el gobernaba na beirarrúa potas e paraugas.
En xullo dixeches que ías pór este posteo e cumpriches coa túa palabra.
ResponderEliminarGustoume coñecer a Baldomeriño.
cantas horas pasei con el contando contos na sua porta..........
ResponderEliminare cantos anos pasaron......
que vellos somos.
Un bo recordo .
Fidel.
Que vicio o meu! De cando en vez teño que pasar polo teu blog, e remato sempre abrumado pola paixón e a sabeduría que pós nos mundos que nos regalas. E sempre un gran pracer. Saúdos.
ResponderEliminarVicente Montoto
Si esas persoas nunca se olvidan. Bicos.
ResponderEliminarEu non sei se cho comentei xa unha vez; pero non terás algunha foto do Abelardo (o home das berrugas), que paseaba toda a comarca facendo cálculos mentais que nos deixaban a todos atónitos?. Eu apostaría que era de Ventosa
ResponderEliminarEra de berredo
Eliminar