SOBREIRA CON FAROLA

Quixera empezar este artigo cunha desculpa, que vos debo aos asiduos lectores que por aquí pasades. Algúns advertístesme dunha probable perguiza ou dunha certa tardanza en actualizar o blog. Eu ben o noto, cada vez escribo menos. Acuso unha inexplicable apatía. Non quixera cansar; gustaríame manter acesa a chama da ilusión con que emprendín esta aventura, que tantas satisfaccións me leva deparado (tamén algún desgusto). A ilusión é o motor principal que incita a acción, a entregarse aos demais. Si, aos demais, pois este caderno naceu para vós, desde a miña modestia e desde a miña óptica cativa e particular e con todo o meu afecto e desinterese. Aquí están vertidas moitas horas de dedicación, por unha causa que dificilmente podería xustificar tanto esforzo se non soubese da vosa presenza e interese.
Nos seis últimos meses, a miña vida experimentou profundos vaivéns de carácter persoal e creo que aínda non conseguín asimilar tantos cambios e afacerme a una rutina cotiá. O blog é un fiel notario que vai rexistrando o estado de ánimo do autor, polo menos este si o é.
Neste retorno pausado, traio noticia das sobreiras de O Vento (Bermés-Lalín). Agora a miña bici lévame tamén polas terras de Lalín, Dozón e Rodeiro.
Pois en O Vento hai unhas enormes sobreiras. E sorprende velas nestas altitudes e con tanto porte. Pero aínda máis pasmei ao ver a farola que lle colocaron a unha delas. Observo que nesta cuestión da luz pública tamén hai xente con poucas luces.

Na primeira imaxe probei a obter un forte contraste entre o amarelo dos nabos floreados e o verde escuro das sobreiras.