Vaia primeiro un saúdo agarimoso aos seguidores desta páxina e en segundo termo unha desculpa por este período de silencio intencionado. Un pouco de cansancio e un algo máis de desencanto motivaron esta persoal noite de pedra. Como unha forma de protesta calada, quizais inútil, pero sentida. Teño escoitado que a ilusión é o motor da vida. Ilusión por ferrados acugulou de páxinas este blog. A ilusión presidiu desde os inicios este caderno. Perdín parte desa ilusión. Pero, agora que o penso... xa non sei se a perdín (como unha carteira) ou se andarían os carteiristas ceibos pola feira da vida a faceren das súas falcatruadas.
Pasou o verán, inadvertido, orfo de canículas e roibéns. Eu andei enredado en tarefas prosaicas. A poesía arrecantada. Pero quixo a fortuna sorprenderme nunha revolta do camiño. Comezaba a época estival cando a beleza me saíu ao encontro enfundada en brancura vexetal, coa ledicia condensada no sorriso dos pétalos.
A mirada cautiva namorouse atrapada na albura de finos contrastes.
Marabilla e prodixio da natureza. Filigrana de níveo encaixe.
Arquitectura de entramado radial. Cúpula clorofilada. Flores da miña terra!
Flor de belo nome (angelica sylvestris). Brancura de papel, alma de muller!
Marabilla e prodixio da natureza. Filigrana de níveo encaixe.
Arquitectura de entramado radial. Cúpula clorofilada. Flores da miña terra!
Sempre veño con ilusión visitar este espazo, e sempre me sorprenden os teus artigos. Hai ocasións ou tempadas, nas que se fai nesesario tomar un período de descanso e permanecer en silencio como reconstituínte. Alédame moito que queiras seguir compartindo.
ResponderEliminarAs imaxes e as palabras que nos achegas, son unha marabilla de agasallos!
Unha aperta
Moitas gracias por volveres escribir. As fotos desa flor descoñecida (é a dos brizos, ou non?) son deliciosas.
ResponderEliminarPois benvido a este mundo.
ResponderEliminarNon sempre saen as cousas como cremos que teñen que saír e daí que teñamos incomodos co mundo. Pero teñen que pasar e tiraremos para adiante.
A flor, fermosísima nas túas fotos,seméllame unha milenrama ou herba dos carpinteiros
Todo un pracer volver a "escoitar" as túas palabras ben cosidas neste liño virtual.
ResponderEliminarEncaixe de Camariñas o que fixeches con esta serie de imaxes magníficas (xa me contarás como te cocolocaches para algunha das tomas...).
Apertas
Como sempre, non deixas de marabillarnos das cousas que dis e de como as expresas. Parabéns por todo canto fas!
ResponderEliminar