Nos últimos anos, poucas cousas hai que inviten ao optimismo. Tanta crise, tanta corrupción, tanto paro, tanta deserción do rural, o despoboamento das vilas e das aldeas, o éxodo imparable, o saldo vexetativo sempre negativo, o estoicismo ineficaz... Todo iso conduciunos á desesperanza e á claudicación ante as dificultades. Nestas difíciles circunstancias raras voces se ergueron para alentar e pregoar algún atisbo de optimismo. A sociedade semella anestesiada. Necesita líderes rexos, traballadores e clarividentes. Líderes para traballar e para reclamar a aportación de cadaquén. Creo que só con traballo, con moitas pequenas ou grandes accións individuais se pode saír deste profundo burato. Volve ser necesaria a máxima kennedyana do que "podes facer ti polo teu país". Por favor, deixa de pensar en papá-Estado!
As obras que se están a facer agora mesmo nos Pendellos de Agolada son un estímulo para o optimismo. Así mo parece. Pero non chega con que a Deputación veña a investir 236.000 € para arranxar 22 casetas-almacén. Cómpre máis implicación da sociedade, o compromiso e a contribución de cada un dos veciños de Agolada, especialmente o sector da hostelería e o do comercio. Os tres días da Feira Corazón da Artesanía foron e son un grande revulsivo, que debería multiplicarse en eventos varios para os Pendellos. As mostras de Artesanía, os campamentos musicais con concertos nos Pendellos enchen a humilde vila de Agolada de actividade, de algarabía e de alegría. Onde hai xente, hai cartos. Hai que traer xente. Ás feiras, ás mostras, aos concertos, ás pousadas, aos mesóns. Como se dicía antes: Onde non chegues, manda recado. Ficar inactivos só conduce ao esmorecemento. Se se lle quere ver o tirón aos Pendellos hai que fixarse no que xa funciona e imaxinar o que podería funcionar e poñerse mans á obra co aporte de todos.
Respecto das obras, quero dicir que me parecen moi necesarias e interesantes, moi ben ideadas, con solucións enxeñosas, especialmente as que aproveitan algunhas das casetas para ser reconvertidas en expositores. Con estas obras gáñanse cinco pendellos para exposición e dúas casiñas de dous andares con igual fin (unha na praza da Randulfa e outra na praza do Mel). As casetas poden aproveitarse igualmente para distintos fins, ben arraxandas, coas súas instalacións. Con iso o recinto gaña en corpo e en uso, vaise consolidando paulatinamente. Os pendellos de sempre para o século XXI, para novos eventos e novos usos, así entendo eu este proceso de recuperación, por se a alguén lle importa.
Gustaríame que algúns particulares que nin venden, nin restauran, nin usan as súas construcións en zona de protección, teñan algo de sentido común e que permitan que este proceso de recuperación non se free. Canto máis se restaura, máis se evidencian os parches e as patoloxías construtivas con cemento, bloques, etc nas construcións sen restaurar.
Entre todos temos que recuperar un recinto digno, harmonioso, atractivo e interesante. Como lugar de visita e como espazo comercial e cultural. Sei que a maioría dos aqualatenses aprezan Os Pendellos, son coñecedores do seu valor. Outros, menos. Alguén tenme confesado que empezaron a crer no valor dos Pendellos cando viron as primeiras obras restauradas. Creo que os descridos, neste momento, son poucos; pero aínda queda algún. Temos que seguir no labor de gañalos para esta meritoria causa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario