En maio de 2004 xuntamos no bar Central de Agolada oito soñadores (pragmáticos) coa arela de facermos algo pola pronta restauración dos Pendellos. Aquela reunión foi o xermolo da Asociación "Amigos dos Pendellos". O sempre amigo, Xosé Vázquez Pintor, prendeu unha chispa que xa é lumeirada de verbas e de realidades. Nese labor de facermos primeiro unha restauración desde a palabra naceu este sinxelo e fermoso poema:OS PENDELLOS EN PÉ DE VENTO
Meus xoguetes interiores da infancia
pequeniña de Amor e Feira grandes.
Un colo en memoria fordes, tanto máis amigos
do silencio na noite para que a pedra fale.
Sexades para sempre a Nosa Voz
na Casa das Palabras, coma en antes.
Xosé Vázquez Pintor
Abril do 2005
Foto de Arquivo Bernabé, 1970
