Ben seguro que cando un pon o dedo sobre a chaga provoca dor e outras reaccións. Estou convencido de que quen se expón publicamente como os que escribimos nos blogs, tarde ou cedo rematamos por ser nós vítimas da nosa propia medicina. Pero ao escribir sobre o feísmo non o fago co ánimo de ferir ou criticar, anque o propio termo feísmo sexa despectivo en si. Pretendo inducir á reflexión, á autoanálise por ver se somos capaces de conservar os mellores atractivos das nosas aldeas e paisaxes, que nos viñeron por herdanza e que tanto levamos contribuído á súa desfeita.O caso da foto está nunha aldea de Agolada, da que non citarei o nome. Non é caso único, hai ducias así. Viñemos a substituír os antigos cangos de castiñeiro para os emparrados por estas prácticas pero enormemente antiestéticas viguetas de formigón. Pretender harmonizar a casa de pedra esquistosa con este reticulado de formigón antóllaseme complicado. Din que os anos, a chuvia e as xeadas han de mimetizalos. Pero o que endexamais cambiarán será o volume e a desproporción da pantalla que case oculta a casa.
Cando dixen reflexión tamén pensei na autorreflexión. Na miña casa natal, en Carmoega, hai dous emparrados restaurados a finais dos setenta e presentan tres ou catro viguetas deste estilo, se ben o resto son cangos de castiñeiro. E anque estean na miña casa e os puxese meu pai, seguen sen me gustar. Sei que non apodrecen pero tamén sei que deberiamos encontrar materiais duradeiros que mantivesen a estética e a escala.
Ningún comentario:
Publicar un comentario