PAISAXE EN LAXOSA

Desde hai algún tempo son moitas as voces que reivindicamos a paisaxe como un elemento patrimonial de primeiro rango. A actividade humana sobre o territorio nunca tivo tanta capacidade de destruír e de alterar a fisionomía do espazo como na actualidade. Hoxe podemos aburatar montañas, aplanar outeiros, fender montes con enormes ribadas, cambiar cursos de ríos, comerlle terreo ao mar... E todo con facilidade, en pouco tempo, coa forza hidráulica das poderosas máquinas escavadoras.
Son tantas as agresións que ten sufrido a paisaxe que cómpre alertar á cidadanía dos valores que estamos a perder e da conveniencia de preservar o que queda. E de recuperar outras zonas alteradas. Porque tamén é certo que a mesma capacidade destrutiva que posuímos pode volverse construtiva. Os medios son inxentes e poderosos.
Levamos un ritmo que tende a non deixar un anaco de monte ou bosque (nótese a diferenza dos dous conceptos) sen que estea cruzado de múltiples pistas, estradas, camiños, canteiras, vertedoiros.. A onde conduce isto?
Algunhas zonas contan con paisaxes singulares, sempre alonxadas da actividade humana. Unhas veces as paisaxes ampáranse nunha orografía espectacular, na presenza dun río que debuxa meandros e canóns, acollido por un frondoso bosque de galería. Outras veces é a sucesión de pradeiras, valados e árbores os que valorizan unha paisaxe. Tamén os montes e as formacións rochosas. Disto último é do que máis abunda en Agolada. A calidade das nosas paisaxes ten que fundarse na harmonía, na pureza (enxebreza), na perfecta ordenación do territorio, nos valores etnográficos, na ausencia de elementos estraños, na abundancia de vexetación, especialmente a autóctona, na formación de auténticos bosques mixtos ou prepoderantes de carballo, bidueiros e castiñeiros. U-los soutos e carballeiras? U-los biduedos?