O rural galego languidece, a vida labrega está en devalo, o agro experimentou importantísimos cambios nos tres últimos decenios que o abocan ao fracaso. A Consellería de Medio Rural tenta de lle poñer remedio pero cómpre case un milagre.Dicía Manolo Rivas que o galego non protesta. No pasado reaccionou emigrando. Agora reacciona ante as adversidades emigrando e non nacendo.
Pois o agro agoladés está nesta dobre protesta pola enorme desfeita estrutural: emigra, vaise, foxe. E non nace. As aldeas esmorecen impasibles. Sen xente, o bosque devén en xungla; o agro, en páramo; os casais, en soidade; a etnografía e a arquitectura popular, en ruína.
A reacción valente ante o problema non xorde por ningunha parte, a solución irreflexiva é escapar e a reacción covarde e baleira de sentido é non nacer.
Pechai tódalas portas e que xa ninguén saia. Este verso de Celso Emilio vai perdendo vixencia. Agora non bastaría con iso. Cómpren medidas repensadas, imaxinativas e revestidas do compromiso dunha enorme maioría dos convenciños dun pobo. A solución debería nacer desde dentro, por orgullo, necesidade e por instinto de supervivencia. Moitas veces teño oído que das grandes crises nacen as grandes solucións. Ata cando esperar para saber o que se oculta baixo a superficie do iceberg que temos diante?
Quixen ilustrar esta entrada coa ruína dun fermoso muíño que hai entre Val e Aián na parroquia d'As Trabancas. pode interpretarse como unha metáfora da ruína e do abandono que afecta ao rural.
O agro agoladense e o agro de moitos pobos. Ti ven dis que noutra época emigraba e nacia, renacia, pero hoxe en dia eso non está a pasar. O agro vai pouco a pouco perdendo interee, e pouco interese se demostra en coidalo. Hai que nacer de novo dende dentro. Cando escasee votarémonos as mans a cachola e diremos porque non fixemos nada antes
ResponderEliminarEstreméceme a pel lendo este artigo teu, veciño Busto. Aos que vivimos ou voltamos á terra escápanos cada ano un anaco de alma con cada casa que queda baleira. Malia que non é dabondo, penso que a palabra -como ti a contas- e a xeración de conciencia sobre o tema son tamén armas construtivas para apuntalar este presente que cada vez é máis pasado.
ResponderEliminarSignificativa fotografía. Para non quitar o ollar.
Apertas, Busto!
Preciosísima foto.
ResponderEliminarEu penso que a historia ten ciclos e agora estamos no ciclo de abandoar o campo pero volverá o tempo que o campo volva estar habitado e será cun sistema e unha xente distinta. Que sei eu: lei de vida.
Polo meu concello, Sober,tamén pasa o mesmo: a poboación mingua, as leiras están abandonadas, moitas casas pechadas, e os antigos camiños de carro vanse enchendo de broza ata desaparecer.
ResponderEliminarA corto prazo non lle vexo solución.
Sentimento de culpabilidade por terte lido nestas espesas horas denantes de ir a cama.
ResponderEliminarUn vaso de leite morno, unha poesía e ata un vasiño de viño se ti queres, para capitularse nun doce soño...pero estas cousas doen, Manoliño. Estes teus laios amolan o espíritu e amorriñan as ansias dos que, coma min, temos os pes lonxe. (e digo os pes porque a cabeza...)
Claro que, aínda sería terriblemente máis inmenso este sufremento, de estar aí e non ter feito nada.
A foto é moi ilustrativa e o texto sóbranlle as palabras :-)
Apertas solidarias.
ai!!!!, a min tamén me chegou ben adentro este texto porque nel, como pepiño grilo, a voz da conciencia fala, e é unha dura realidade a que padecemos os que estamos físicamente lonxe de galicia, porque temos a alma vendida a dúas terras e o corazón partido por esa franxa imaxinaria que é a raíz construída dende o berce con toda a forza da casa e da familia. pero a vida fainos ser plantas do aire...
ResponderEliminar