MELLOR CUN SORRISO

Cando espertou á luz da mañá e a brisa lle trouxo a dimensión dos problemas cotiáns, encheu os pulmóns co alento do amencer e acometeu a xornada cun amplo sorriso; porque sabía que aquela simple e maxestosa expresión facial era a luz que despexaría a brétema das dificultades.
Cando sentiu o peso e a fatiga do duro traballo, tan digno e necesario, e a suor percorrendo os sucos da súa frente; acuñou nas meixelas un sorriso delicado, porque sabía que dela agromarían a enerxía e a seiva que necesitaba.
Cando sufriu as dores e os disgustos, a enfermidade e a inxustiza, a persecución dos viláns, puido continuar a súa loita arrincando un feble sorriso da caverna da alma; porque aprendeu que só a esperanza e a ilusión o conducirían á liberación ansiada.
Cando viviu duras etapas e invernos glaciais puido afrontalos dignamente coa franqueza dun sorriso amigo tan amplo coma os mares; porque sabía que as penalidades doen menos se o optimismo nos embarga.
Cando tivo que enfrontarse ás desgrazas inevitables soubo mitigar a dor e o desacougo cun sorriso usurpado ao ánimo arrecantado; porque desexaba manter acesa a lapa da vida proclamada, consciente de que o poder dun sorriso é eficaz como a auga, que con doce suavidade erosiona a rocha amarga.
Cando proseguiu o seu camiño rutineiro e irrelevante polos carreiros intranscendentes das angueiras diarias, mantivo o orgullo e o sorriso consciente e voluntario; porque, sen dúbida, cría na alegría das xornadas, no espírito optimista e nas ideas cándidas.
Cando se detivo, berrou ao vento da tarde para comunicar a beleza da vida cun sorriso nos labios e deixou voluntariamente a verdade na gaiola aprisionada. Quen sabe se ao liberala o sorriso se apagara!
(Para os que toman a vida demasiado a peito, vítimas dos seus propios escrúpulos e rancores).
Fotografía de Ton van Vliet.