O outono é un prodixio de cores ocres, pardas, vermellas e amarelas. Cores cálidas que paradoxalmente prometen xistras e invernía. Son as cores da despedida, da follaxe que esgota ciclo. Follas murchadas, caducas, abandonadas pola seiva que se retrae nun rito biolóxico sabio e antigo.O día de San Martiño andei pola beira do rego do Rodo de Carmoega, onde a fonte do Cabo cantaruxa menos que antano. O pexegueiro da foto invitoume a captar o orgullo cromático que lucía para deixar memoria del neste caderno.
En Carmoega, terras baixas de Agolada (318 m. sobre o mar), nun ubérrimo val que rodea o Arnego, os pexegos teñen meles e azucres cristalizados, froita de memoria persa como o seu nome científico recorda Prunus persica.
Así o vin e así volo deixo, vestido de cores e luces de San Martiño.
Gústame moito esta foto.
ResponderEliminar(Supoño que, visto o meu blog, non sorprenderá a ninguén esta afirmación)
que ledicia... saborease cos ollos.
ResponderEliminarAta o de agora estaban fermosas as árbores coas cores do outono pero a chuvia está tirando as follas.
ResponderEliminarUaaauu! Parece que está ardendo! que forza!
ResponderEliminarcantas cores,gustame, gustame.moitos saudos.
ResponderEliminargracias polo outono, manolo. é unha sorte para os ollos que nos agasalles con estes meles. no nadal vou unha semana a casa pero boto en falta o cheiro húmido dos ocres, os paseos polo monte, a follasca nos pés. aquí, nas illas, o clima impide ese gozo ao que antes estaba afeita, aínda que tamén hai paisaxes incribles.
ResponderEliminarunha aperta
se miras a foto de lonxe, ou cos ollos achiscados, é lume.
ResponderEliminarGRACIAS POR TANTA HERMOSURA
ResponderEliminar