Procuro reservar un momento, unhas horas á semana para perderme polos camiños e estradas, entre paisaxes que varían nas cores, nas texturas, nas formas. Encontro espazos virxes, alonxados, preservados da acción humana, inmaculados. Pero cada vez escasean máis. Alí onde intervimos, a paisaxe resulta mancada, adulterada, pervertida. Como testemuños traio estas tres fotos que recollen paisaxes de Antas de Ulla, Rodeiro e Agolada.Na foto superior vemos un casal abandonado hai anos. Está entre Valdriz e Ludeiro. O casal conta con vivenda, cortes, palleira, hórreo e poida que teña forno e pozo. Mantén impecable a arquitectura e os materiais de fábrica. Está enmarcado por un bosque autóctono e os eidos de labor. O único elemento que distorsiona a paisaxe son os eucaliptos do fondo, árbores aínda novas que en poucos anos deixarán diminuída a escala dos carballos e das construcións. E coa súas follas perennes asombrarán a paisaxe no inverno cru. Eu aos eucaliptos máis que buscarlle os perxuízos edafolóxicos, encóntrolles ese outro defecto: asombran as paisaxes, crean bosques escuros que nos días anubrados semellan noite e a súa desmesura non se corresponde coa suavidade do relevo galego.
A segunda foto corresponde ao parque eólico do Farelo, visto desde Mamoelas (Rodeiro). Aquí sobran as palabras. Basta a imaxe. O impacto visual é evidente.
Nesta granxa de Vistuíde (Rodeiro), ubicada nunha paraxe natural de media montaña con bosques caducifolios, a suma de elementos discordantes resultoume impactante. A propia granxa é unha liña de bloques e uralitas que se estira lonxitudinalmente. Depósito de fibra verde sobre depósito de formigón, apoiado sobre piares igualmente de formigón, postes metálicos e de formigón, transformador eléctrico, bolos de plástico branco... Todo é necesario, xa o sei, pero o impacto visual é unha realidade incontestable. E aínda máis, porque ao fondo a cámara, por mor do contraluz, non recolleu as tarabelas do parque eólico do Faro, sobre o horizonte da montaña que hai detrás da granxa.
Non vou extraer conclusións. Que cadaquén faga as súas cavilacións.
Sento estár un pouquechiño desaparecida pero a vida e un pouco puñetera ultimamente. Quero dicirche que non me esquezo do teu fantástico blogue
ResponderEliminarVendo a primeira foto en segundos foiseme a chola a esbozar unha historia de inicio chea de ilusión, traballo e fillos ata chegar a decadencia, vellez e abandono... "o tempo" e "os tempos" fixeron o seu traballo.
ResponderEliminarSecadra non foi unha historia moi distinta da que está a ser presente na fea granxa da última foto.
E o que ten vivir, que non sempre a estética acompaña a productividade.
Unha pena.
Por a miña aldea hai tamén algunhas desas casas a medio derruir, ou pechadas gardadas coa chave xa ferroñenta, esvaíndose a cor das madeiras e medrandolle óredor a maleza. Apodrecen aperos no pallal esperando un modo de vida que xa non vai voltar. E dificil casar o gañarse ben a vida no campo coa imaxe tradicional que conservamos na memoria.
Ola Busto.
ResponderEliminarVouche contar unha cousa: estiven hai d�as semanas na casa de Vistu�de que retratas co dep�sito verde. Non sei se o sabes, se non sorprenderate saber que � unha granxa... de cultivo ecol�xico! Venden pensos para animais de produci�n integramente ecol�xica, penso que � a �nica marca de galicia, ou polo menos a �nica que eu co�ezo. Tam�n dispo�en de leite ecol�xica (non das s�as vacas, tr�ena de Cantabria -"Leche Buen Pastor", m�is barata c� President). O que si � deles � os ovos e os queixos ecol�xicos. A�nda que por f�ra te�an o entorno como ti moi ben retrataches, coma sempre, co teu ollo aberto.
Ata pronti�o, apertas da t�a veci�a!
Outra coincidencia curiosa, Vanessa. E non sabía de que tipo de granxa se trataba. Vese que as miñas paradas son só fotográficas en moitos casos.
ResponderEliminarApertas.
Sabes? Eso de que deixen asi as casas, a min non me gustan nin a ninguén (polo xeral. Moitos saudíños
ResponderEliminarO lugar da casa que amosas na tua foto chámase Ourás, na parroquia de Reboredo. Conserva, como ti dis, a disposición e fábricas iniciais; incluido un hórreo mixto (madeira e pedra), de dous claros suspendido sobre cepa de mampostería.
ResponderEliminarDe igual xeito que en moitos casos, a familia orixinaria dese lugar, tomou o nome do lugar e con él son conecidos no zona.
Na foto da granxa, seguindo o comentario de Vanessa e sin entrar en valoracións de moito calado, sí convén dicir que -por moi ecolóxica que sexa a producción- o impacto visual é o que é (feo). Nese senso considero que xa chegou a hora de "saber envolver o producto". Temos que mellorar a imaxe do país. E se pretendemos ter o selo da ecoloxía, con máis razón ainda.
Pufff, como me enrollei hoxe!!!
Saúdos
"Son xigantes, Sancho"
ResponderEliminar