AO AMIGO DANIEL GARCÍA QUINTEIRO

Pode semellar prematuro. Aínda o seu corpo está sobre terra. Pero desde hai seis horas a miña mente non é capaz de liberarse do trauma nin a dolor cesa nese percorrido que manca as intimidades. Teño que escribir para ver se así mingua a dor.

Sei que llo debo, porque lle quería, porque era meu amigo, porque nos saudabamos con sonoras palmadas no lombo, de complicidade. E quero traelo a este blog porque é o meu altofalante que me leva polas periferias do mundo e alá quero facer chegar a miña pena.

Con el compartín horas felices e de traballo, de camaradería na Coral Polifónica e na Asociación Amigos dos Pendellos, de cuxa directiva formabamos parte. Xogamos a construír un futuro mellor para a nosa terra, el co seu pulo de home coidadoso e emprendedor, experimentado e curtido na tribo e na emigración.

Foise dramática e inesperadamente e o ceo da Aquam Latam fendeuse nun pranto colectivo ao que se sumaron os cúmulos preñados de bágoas.

Amigo Daniel, a túa ausencia é xa unha lousa pesada que me oprime e que non entendo. Buscarei consolo na dor compartida cos amigos e compañeiros que quixemos. Cando hoxe viña cara Agolada desde Lalín, onde reparto os meus fogares, o pesimismo sobre o futuro planeaba sobre esta vila, que parece sentenciada a padecer a desaparición dos seus fillos máis prezados e a deserción doutros tantos.

Dentro dun pouco terei que deitarme e sei que mentres non consiga durmir, presidirás os meus pensamentos feridos e lembrarei os mellores momentos que estivemos xuntos.

Agradézoche a axuda e a información, sempre interesante e engaiolante, que me fuches aportando para reconstruír a historia da nosa vila e a das persoas que a habitaron. Quedoume pendente contigo cartografiar a microtoponimia da que sabías máis ca ninguén e recoller moitas historias que só ti me contaches. Como nunca imaxinei este final tan próximo, íao aplazando para máis adiante. E isto dime que terei que pedalear menos e dedicarme máis a recoller a oralidade dos que aínda saben como ti sabías.

Hoxe quérote aquí no meu blog, protagonista, porque o eras, da ledicia e a simpatía que gastabas cos amigos mozos, como os da foto superior (do teu álbum, o mesmo que reproducimos hai dous anos nunha tarde gris de inverno), onde ti apareces en posición central erguido na túa corpulencia de humanidade. E na segunda foto, sobre a Ponte dos Cabalos, explicándolles aos amigos que nos visitaban no II Encontro nos Pendellos, a historia do velaugarrido e do fillo de Rufino "¿y quién te lo ha dicho?", a historia da vella ponte.

Amigo, ¡que novo emprendiches a última viaxe! A túa ausencia é xa un cravo afiado que me manca no corazón.