NON O ABANDONES

Hai uns anos non sei qué organismo oficial fixo unha campaña publicitaria para convencernos da conveniencia de non abandonar os cans á beira dunha estrada ao chegar o período de vacacións. Invocaban como principal argumento a amizade leal e a fidelidade do animal cara o amo: "El nunca o faría".
Hai uns día na Lareira de Santiso, Vanessa contábanos o caso do descastado do Cholo, un palleirán que tiñan na casa e que un mal día desapareceu sen saberse cómo. Pasado un tempo, volveron velo cruzando un paso de cebra en Melide. Berráronlle chamándoo polo nome e o can mirou indiferente e continuou o seu camiño.
É un caso que por atípico case parece incrible. Un can que abandona a seguridade dunha casa que sempre o acolleu, non é frecuente. E chámanos a atención. ¿Por que un amigo fiel, de sempre, da noite para a mañá se vai como fariña no vento e non volve?
Matinando sobre este tema acordeime de Félix María de Samaniego e da súa fábula, que vos ofrezo traducida:

DOUS AMIGOS E O OSO

A dous amigos aparecéuselles un oso:
un deles, moi medroso,
nas pólas dunha árbore asegúrase,
o outro, abandonado á ventura,
faise o morto repentinamente.

O oso achégaselle lentamente;
mais como este animal, segundo se conta,
de cadáveres nunca se alimenta,
sen cheiralo rexístrao e toca,
chéiralle os narices e a boca;

non lle sente o alento,
nin o menor movemento;
e así, foise dicindo sen receo:
"Este está tan morto coma o meu avó."

Entón o covarde,
da súa grande amizade facendo alarde,
da árbore se desprende moi lixeiro
corre, e abraza ao compañeiro,

pondera a fortuna
de telo atopado sen lesión algunha,
e ao fin dille: "Que saibas que notei
que o oso che dicía algún recado.

- Que puido ser?"
- "Direiche o que foi;
estas dúas palabriñas ao oído:
Aparta a túa amizade da persona
que nas dificultades te abandona."

Sen tratar de facer comparanzas entres estes dous casos, si me gustaría facer unha reflexión que é denominador común de ambas historias: inexplicablemente un amigo fállanos e cáusanos desacougo, dor, tristeza. Quizais non fosen eses amigos tan leais como supoñiamos. Porque "un amigo debe ser coma o sangue, que sempre acode á ferida sen esperar a que o chamen".