AUGA DE DOZÓN

Na noite serena
de Dozón, espida,
agurgulla clara
a auga durmida
e en regos moi longos,
buscando a mariña,
vai bicando aldeas
pola amañecida.
Alí, entre carballos,
fontela divina,
do seo da Virxe
parece nacida;
e corre lixeira
como a denociña
mais logo remansa
no corgo e na pía.
Por entre as toxeiras,
alancando axiña,
xogando cos coios,
furando nas silvas,
descende á veiga
e rega as cortiñas
coa seiva que nutre
as terras de vida.
A Fonte do Rei,
así coñecida,
engorda o caudal
preñado de ninfas,
coas augas miúdas
das suaves chuviscas
e as doutros regueiros
herdeiros das xistras.
En Rebordecovo
a lúa escintila,
no cerne da fraga
a auga buliga
facendo camiño,
rebuldeira e fría,
sucando lameiros
na verde campía.
Entra en Vilanova
con xeito de amiga,
cantaruxa leda
por entre as ruínas,
lembranza de Wamba,
testemuñas vivas
da orixe lendaria:
súa terra nativa.
Nun fondal ameno
da aldea sombriza
vai preto ao mosteiro
das benedictinas,
que aquí atoparon
do ceo a cantiga
no "ora et labora"
na "Salve Regina".
E ao pasar o templo
da sagra abadía,
detense en relanzos,
suspira e medita
arredor do castro
dos celtas druídas.
Aínda n'As Nogueiras
seu halo palpita!

A choutar alegre,

escorre e rebrinca,

esvara nas lousas,

nas pedras luídas,

achégase ao muíño

e rompe en caída

con doce salseiro

e recendo a fariña.

Coa foula no lombo,

cal neve branquiña,

peregrina e bule,

rosario de pingas,

estoupa en fervenza

con forza rodicia,

deixando pegada

na rexa Galicia.

Os regatos todos

coas augas xunguidas,

en pleno balbordo

un pranto desfían;

e o río despide

Dozón con morriña,

colmado de bágoas

de soles e brisas.

Poema composto en maio de 1993, despois dunha xornada memorable vivida na parroquia de Santa María de Dozón e coa ascensión ao santuario d'A Pena de Francia.