O alamBIKE DESANDA A VÍA DA PRATA

O sábado 4, sete alamBIKEIROS, invitados e conducidos por Toño Rodríguez, iniciamos desde Lalín o Camiño da Prata en dirección Ourense deica o río Barbantiño. Dozón, A Gouxa, Coiras, Oseira, Cea e A Ermida foron puntos de referencia.
Na primeira imaxe ascendemos desde Pontenoufe, baixo a bóveda dos carballos, cara a Puxallos.

N'A Gouxa celebraban a festa de Santa Isabel. Nós sumámonos aos actos coa foto e unha silenciosa bomba de palenque. Era cedo para espertar á xente.

Un descansiño en Outeiro de Coiras, despois de gozar das fermosas paisaxes desta zona de media montaña e dun descenso que require moita habilidade técnica.

O Camiño sempre ten os seus detalles curiosos. Neste lavadoiro de Outeiro colgaban tres cazos (de porcelana , de aluminio e de aceiro inoxidable) para que os peregrinos e camiñantes poidan beber). O detalle repetiríase en Carballediña.

Neste alto, despois de pasar a aldea de Vilarello, iníciase a baixada cara a Oseira. Nada fácil, é unha escaleira de pedras.

Unha ollada do mosteiro desde o ángulo oeste, vista pouco habitual. Sempre maxestoso e sempre en obras. Agora andan reparando o tellado do Claustro dos Cabaleiros.

Velaquí as caras de felicidade. Algunhas disimulaban moi ben o cansancio. A fachada do mosteiro sempre invita a inmortalizar o momento.

Cruceiro na área recreativa de Oseira.

Outra imaxe da mesma área recreativa, cos ciclistas xa en marcha. Desde aquí, ao longo duns tres quilómetros fomos a carón da antiga muralla de clausura do mosteiro. Impresiona polas dimensións e o seu estado de conservación é aceptable. Con poucos cartos poderíase recuperar para que quede memoria do poderío medieval dos mosteiros e polo sacrificio de quen a construíron co único salario da manutención.

En Cea andaban cos preparativos da Festa do Pan. Alí enredamos na Saleta, por ver madre, por ver. E na vila, foto na Praza Maior, diante do Concello e baixo a torre do reloxo. As rúas, magníficamente pavimentadas, espallaban arrrecendo a pan quente e a tradición forneira.

En chegando á Ermida o Pazo co seu escudo descomunal suscitou a nosa admiración. Aquí a pedra posúe título nobiliario aínda nas máis pequenas construcións.

Aprendín desta lareira, da pedra en forma de U, que non hai nas zonas onde eu vivín. Arrimábasellle leña ardendo e nos extremos do U poñíanse as cuncas ou pratos para manter a comida quente.

A palleira con etnografía labrega e arrieira.

As ruelas d'A Ermida, solitarias e caladas. Orfas de nenos e vacas. Ve pasar o tempo con resignación mentres a arquitectura suprema das casas agarda por esa man que a rescate da ameaza da ruína.

No fondo da aldea, onda o regueiro, o concello iniciou unha praciña. Cun pouquiño máis, verán lucir o forno comunal e haberá un estímulo máis para inivitar ao retorno aos vilegos de Ourense, Cea ou Carballiño para ocupar as aldeas que nunca se deberían ter abandonado.

Grazas a Toño, a Sabela, a Ester e a Eleuterio pola magnífica acollida e polos bos momentos que vivimos.