Eu tiven noticia do acontecemento a través do profesor murciano Salvador García Jiménez, recentemente xubilado e que anda a escribir a crónica daquela España negra, de crimes horrendos, mitos, supersticións e falsas crenzas. El coñecía o episodio por unha nota breve aparecida nun xornal das Canarias. Deu comigo en Internet e por teléfono solicitoume novas pescudas para corroborar o feito. Eu procurei información de fontes orais, que coñecían a existencia do asasinato, mais ignoraban as causas. E coa axuda inestimable do amigo e compañeiro José Antonio Fernández Sucasas, conseguimos nas hemerotecas esta información publicada no Diario de Pontevedra:
18 de setembro de 1925
22 de setembro de 1925
O profesor García Jiménez citoume outros casos semellantes de vampirismo rural en Avilés e o tristemente célebre crime de Gádor.
Duro crime este acontecido en 1925 en Agolada. Quero facer dúas anotacións:
ResponderEliminar1- ¿Que lle sucedeu, despois de beber sangue de forma tan canibal, ao rapaz tuberculoso? Sábese algo ao respecto.
2- Eran tempos de moita relixión, de moito catolicismo, de ir moito a misa, de facer "por medo e presión" todo o que querían os curas, pero este crime vai contra algún dos sagrados mandamentos que tanto defendía a igrexa naquela época, a de Primo de Rivera. A min non me dan as contas, porque non son capaz de correlacionar as dúas situacións. Por un lado un extendido misticismo reixioso cheo de devotismo, beatismo, ... e por outro crenzas de "ritual negro" practicadas ocultamente por unha contracorrente arrelixiosa. ¿Que dixo a igrexa ante esta situación? ¿Onde estaban os defensores da abolida Inquisición?. Ou... non sería que a igrexa tiña menos poder do que se decía, eran máis hipócritas ca o condenado Xudas (condenado por eles).
Unha historia perplexa que nos di moito da realidade social daquela época.
Grazas pola investigación
¡¡¡¡DIOSSSS!!! Que poucas palabras quedan despois de leer esto...
ResponderEliminarFidel T. Sarnadeses
Queda o corpo encolleito despois da lectura da noticia.
ResponderEliminarPero eu lembro de neno que os "copleros" vendían este tipo de noticias impresa en follas cores polas feiras. E berraban anunciando a súa "mercadoría" como se fose peixe. Canto máis desgraciada era a noticia máis vendían.
Penso que a avidez que por este tipo de traxedias tiña a sociedade de entón (illada e pouco cercana á prensa), era a que magnificaba aínda máis se cabe os sucesos tan infortunados como este que nos relatas.
Ata a primeira metade do século XIX en moitas zonas estaba moi estendida a crenza ( que convivía coa relixión oficial ) de que o mellor remedio para deter a tuberculose era beber sangue humana e aplicar sobre o peito do enfermo cataplaspas de graxas de nenos. Tal barbaridade levouse a práctica por desgraza en moitas ocasións, sobre todo para curar aos fillos dos ricos sendo as vítimas os dos pobres. Hai moitos casos documentados, é este e un máis.
ResponderEliminarTerrorífica historia. A onde chega a desesperación dun pai.
ResponderEliminarAnónimo: O que ti afirmas respecto da crenza no uso de beber sangue humana e poñer cataplasmas de graxa de nenos no peito dos enfermos de tuberculose paréceme irreal. A igrexa, polo que eu coñezo de historia, nunca aprobou nin consintiu estas aberrantes practicas, senon que as combatiu e perseguiu.
ResponderEliminarNo caso de Agolada non sei se houbo ou non algunha reacción pola súa parte, pero de non habela o seu pasotismo podería ser calificado complicidade. Eu creo que a nivel parroquial o tema tivo que ser duramente criticado nos púlpitos das igrexas durante as homilías dos domingos, porque se non foi así estamos diante dunha situación moi complicada a nivel sociolóxico (a igrexa persegue por practicas de bruxería a determinadas persoas e, no caso de flagrantes infanticidios, escóndese a cabeza dentro da cuncha de caracol)
Este comentario foi eliminado por un administrador do blog.
ResponderEliminarEste comentario foi eliminado por un administrador do blog.
ResponderEliminarEste comentario foi eliminado por un administrador do blog.
ResponderEliminarEspero que o seguinte debate sexa un tema de bolboretas arredor dunha flor, enfronte unha nena fermosa y preto o seu Romeo co fondo do verdor dos Campos de Agolada; todo está ben saber mais eu quédome coa guitarra e unha cunca de viño cantando a un futuro mellor, máis culto e algo máis romántico.
ResponderEliminarDesde o Pico Sacro
Non dou creto que esteades nesta liorta. A historia cotiá é a verdadeira historia. E é iso, HISTORIA. Non díxome díxome. Grazas Manolo por achegarnos TODA a historia de Agolada.
ResponderEliminarAqui o que hai que ter en conta é como actuaba daquela a sociedade para facerlle fronte a unha determinada enfermidade. Por amor matase, que ven nos ten demostrado a literatura e por salvar unha vida (ou crelo) aínda se mata máis axiña, pero nas guerras matase a diestro e siniestro sen razón algunha. Poucos anos despois deste suceso ¿cantos mortos houbo en España por causa dunha inxustisima guerra? ¿cantos morreron despois da guerra pola represión falanxista?
ResponderEliminarDeixemos de cortos de vista. Espero que tamén aparezan aqui algunhas das victimas que foron paseadas polos montes de Agolada na posguerra, ainda que sexa con seudonimos.
Acabo de dar con teu blog e con esta historia. Crimes así debíanse cometer moitos, como ben dis, froito da incultura e da superstición. Pero se miro o día de hoxe, aínda que se supón que a sociedade está máis modernizada e case todo o mundo ten acceso á información e á formación, por desgraza, ben pouco se diferencia daquela. E o grave é que os motivos das actuais vilezas que se comenten contra as persoas non se poden achacar a falsas crenzas, incultura ou superstición, senón que teñen as súas raíces na, case infinita, crueldade humana.
ResponderEliminarAprenderiamos tan pouco?
¡Ai! nena do paraugas, que pouco valoras o progreso deste mundo capitalista que tanto avanzou desde a época do Imperio de Roma. Agora temos de todo, maquinas para facer calquera cousa, comidas á carta, pasatempos a milleiros, felicidade fácil con drogas ou como sexa,... e aínda así nos queixamos. ¿Que nos falta? Eu pensaba que este "era un mundo feliz" e que cada vez o é máis, e ves ti agora a "joderme" os soños. Non te creo.
ResponderEliminarUn saudo cordial.