CARMOEGA

Carmoega é a miña Arcadia máxica e real, o fogar  dos aloumiños  primeiros. A natureza concedeulle a esta parroquia aqualatense a prestancia perenne e rexa das sobreiras  e a frescura limpa do Arnego. A terra é farturenta de seu, con sabor de fatóns e  pexegos  e ten recendos de mazá tabardilla. O val de cunca que pecha a Vultureira é extenso e feraz. As aldeas, espalladas, mimetízanse coa paisaxe no mosaico das leiras. A arquitectura das casas estoicamente resiste o acoso do ladrillo e a uralita e a ruína vai prendendo por recantos varios ata que os muros se dan por vencidos ante a lei inapelable da gravidade e a irregularidade da pedra esquistosa asentada sempre sobre arxila. No último medio século a fisionomía da aldea mudou radicalmente, fixo aparición o asfalto, as canellas substituíron a lama por cemento e a concentración parcelaria mudou marcos e valados. A vexetación arbórea sufriu unha amputación traumática da que aínda non se recuperou integramente. A parroquia superou dúas ameazas: a dun gran encoro e a dunha minicentral e a poboación mermou ao compás das explotacións gandeiras. Hai paradoxas difíciles de entender: un lugar farturento e produtivo, coa terra concentrada e con excelentes comunicacións e servizos, unha paisaxe de excelencia e agarimosa, cada día acolle menos futuro.
Despois de tantos meses de silencio, de ilusión minguada, hoxe ocorréuseme traer estas acuarelas que pintei hai uns vinte anos. Nelas recollo o elegante barroco da igrexa da parroquia de Carmoega e o camiño que desde a escola arribaba á miña casa natal. As pinturas de afeccionado locen desde aquela na casa toledana dun meu irmán. Con elas quixen agasallalo e levarlle un recanto da aldea onde vivimos unha infancia feliz de nenos labregos, fillos de labregos. Sempre soubo aprezalo e ocupan na casa un lugar destacado. Eis un anaco de Galicia en Toledo.
A min gustaríame crer que cando as mira, aínda que sexa de esguello, se sentirá un pouco máis preto de nós e desta aldea á que tanto amor lle profesa.